نامه ای به رئیس جمهوری

جناب جلالتماب رئیس جمهوری!

درود بر شما باد!

امیدوارم که از گزند همه حوادث محفوظ باشی و روزگار بر وفق مرادت باشد. چند دقیقه ای را می خواهم مصدع شوم و از این بابت پیشاپیش از حضور انورتان پوزش می طلبم.

عالی جناب!

می خواهم عرض سخنم را با جمله ای از جان لاک آغاز کنم؛ او گفته: "هر جا قانون پايان مي يابد، خودكامگي آغاز مي شود." حال نمی دانم از کجای این بی قانونی بگویم؟ از کدام درد؟ نمی دانم از وعده های پوشالی بگویم؟ یا از تقبیح های کذایی؟

ولی می دانم که بیشتر از دو سال است که بر اریکه ی قدرت نشسته ای و قانون همچو برگ های پاییزی زیر پایت خش خش می کند و خرد می شود و حضرت والا سر به هوا بدون اینکه درد این مردم را حس کنی هنوز آن قهقه های معروفت را داری و دور از چشم مادری که بر سر پیکر خون آلود فرزندش اشک می ریزد، قاه قاه می زنی!

حضرت والا!

یادت است آن روزی را که برای گرفتن یک رای به تک تک روستاها سرک می کشیدی و با آن حنجره طلایی ات بارها می گفتی "هیچ افغان از افغان دیگر برتر نیست"! یادت است که می گفتی زندان جغرافیایی آن ولایت ها را می شکنی؟ یادت است که می گفتی در دسترخوان هایتان تغییر می آورم؟ فکر کنم یادت رفته است!! من معتقدم، نه، ما معتقدیم که اگر یادت نمی رفت، جامه عمل می پوشاندی. چون با عزمی راسخ پای صندوق های رای رفتیم و رای دادیم.

آقای رئیس جمهوری!

از گذشته های می گذریم، آنچه را گفتم بنا را بر آن می گذارم که بر اثر کهولت سن یادت رفته باشد؛ اما سوال اینجاست که به نظر شما ممکن است قانونی از قانون دیگر برتر باشد؟ به طور نمونه: قانون سرپرستی با قانون راهنمایی و رانندگی فرقی داشته باشد یا قانون شناسنامه های الکترونیکی از قانون جزا برتری؟

می دانم که هر عقل سلیمی می گوید نه و شما هم می گوید نه! اما نمی دانم چرا قانون را نقض می کنی؟ باز هم مثالی می آورم، اگر راننده ای بدون جواز رانندگی کند بر اساس قانون جریمه می شود و شاید وسیله اش هم ضبط شود، اگر کسی حقی را تلف کند، به زندان انداخته می شود اما بیشتر از دو سال است که بر اریکه قدرت تکیه زده ای اما بعض از وزارت هایت بدون وزیر است، شهر چند میلیونی کابل بدون شهردار، برخی ولایت ها بدون والی!! می دانم سرپرست دارند ولی براساس قانون یک فرد فقط "دو" ماه می تواند سرپرست باشد.

رئیس محترم!

بدان و آگاه باش که حکومت های خودکامه و توتالیتر پایدار نیست بلکه پای دار خواهد رفت!!

غنی عزیز!

یک درد دل کوچک دیگر! دیگر از داشتم داشتم نگو کمی از دارم دارم بگو.

همیشه از قدمت تاریخی پنج هزار ساله سخن می زنی. فهمیدیم که 5 هزار سال تاریخ داریم؛ کمی لطف کن بگو که در آینده چه خواهیم داشت. اگر ما بدانیم که در آینده چه خواهیم داشت، دگر در دریای اژه خوراک ماهیان و یا آن سوی دریا، ظرفشوی نمی شویم!

این است تاوان رفتن به پای صندوق های رای؟

پایدار باشی و خرم.

علیرضا احمدی